Kutsal Kitap’taki Kitapların Kaybolması, Kutsal Kitap’ın Bozulduğu Anlamına mı Geliyor?

Günümüzde Kutsal Kitap’ın kayıp kitapları hakkında çok fazla söylenti var. Bazıları, Kutsal Kitap’tan insanların hoşuna gitmeyen reankarnasyon, varoluşun yüksek düzlemi, farklı tanrıların varolması, kült tapınması, doğayla birleşmek gibi, yani otoritelerin beğenmedikleri ne varsa, hepsinin çıkarıldığını iddia ediyorlar. Fakat, bunların hiçbiri doğru değildir. “Kayıp kitaplar” hiç kayıp değildiler. Yahudiler ve Hristiyanlar tarafından da bilinen kayıp kitaplar var ki, bunlar esinlenmiş olarak kabul edilmezler. Onlar kayıp kitaplar değildiler ve Kutsal Kitap’tan çıkarılmadılar çünkü zaten hiçbir zaman Kutsal Kitap’a dahil değildiler.

Bu sözde kayıp kitapların Kutsal Kitap’a dahil olmamasının birkaç nedeni vardır. O kitaplar elçisel ve peygamber kitapları değildirler; o kitaplar, Tanrı Sözü olduklarını ileri sürmüyorlar; o kitaplarda, ölüler için dua gibi, Kutsal Kitap’a uymayan öğretişler vardır (2.Makabeler 12:45-46); ve bazılarında ciddi tarihsel hatalar vardır. Bu kitaplar hiçbir zaman yetki sahibi kitaplar olarak kabul edilmediler, esinlenmediler ve de ne Yahudi peygamberler ne de Hristiyan elçiler tarafından yazılmışlardır.

Buna rağmen, Roma Katolik Kilisesi tüm bu kitapları Kutsal Metinlere ekledi. 1546 yılında, Reform harekâtına cevaben, Roma Katolik kilisesi, Apokrifler olarak bilinen birkaç kitabı Kutsal Yazılar olarak resmen kabul etti. Apokrif kelimesi, ‘saklı’ anlamına gelir. Bu kelime genel anlamda M.Ö. 300 ve M.Ö. 100 yılları arasında Yahudiler tarafından yazılmış kitaplara verilen isimdir. Daha detaylı bilgi vermek gerekirse, bu kelime Katolik kilisesinin esinlendiğine inandığı ve kabul ettiği 7 kitaba verilen isimdir. Apokrif kitaplar şunlardır: Tobit, Yudit, Ester, Bilgelik, Sirak, Baruk, Yeremya’nın Mektubu, Azarya’nın Duası, Suzanna, Bel ve Ejderha, 1. 2. Ve 3. Makabeler, Esdras, Ezra, Manaşşe’nin Duası, 151.Mezmur, 4.Makabeler. Esinlenmiş olarak kabul edilen ve Katolik Kutsal Kitabına eklenen kitaplar, Tobit, Yudit, 1 ve 2.Makabeler, Bilgelik, (Eklesiastikus olarak da bilinen) Sirak ve Baruk.

Pseudepigrafik kitaplar, “sahte yazılardır.” Bunlar, M.Ö. 200 – M.S. 200 yıllarında Yahudi ve “Hristiyanlar” tarafından yazılardan oluşmaktadır. Halbuki onlar da biliniyor ancak Kutsal Yazı olarak kabul edilmediler. O kitaplar şunlardır: Barbanas’ın Mektubu, Korintli Klement’in Birinci Mektubu, Korintli Klement’in İkinci Mektubu, İzmirliler’in Mektubu ya da Polikarp’in Şehit Oluşu, Hermas’ın Çobanı, Hanok’un Kitabı, Tomas İncil’i (M.S. 140-170), Süleyman’ın Mezmurları, Süleyman’ın Kasideleri, On İki Patriyark’ın Ahitleri, 2.Baruk, 3.Baruk, Âdem’in Kitapları.

Deuterokanonik (apokrif) kitaplar Grekçe Septuaginta’da (LXX) olan ancak İbranice Kutsal Kitap’a dahil olmamış olan kitaplardır. Deuterokanonik kitaplar şunlardır: 1.Esdras (M.Ö. 140-130), 2.Esdras (M.Ö. 100), Tobit (M.Ö. 200), Yudit (M.Ö. 150), Ester’e İlaveler (M.Ö. 140-130), Bilgelik (M.Ö. 30), Sirak (M.Ö. 132), Baruk (M.Ö. 150-50), Yeremya’nın Mektubu (M.Ö. 300-100), Suzanna (M.Ö. 200-0), Bel ve Ejderha (M.Ö. 100), Azarya’nın Duası (M.Ö. 200-0), Manaşşe’nin Duası (M.Ö. 100-0), 1.Makabeler (M.Ö. 110) ve 2.Makabeler (M.Ö. 110-170).[1]

Pseudepigrafik ve deuterokanonik kitaplar, Hristiyan kilise tarafından hiçbir zaman Kutsal Yazılar olarak kabul edilmediler çünkü onlar ne Elçiler ve Peygamberler tarafından yazılmıştır, ne yetki sahibidirler, ne esinlenmişlerdir ne de, Kutsal Kitap’taki kitaplarda bulunan gücüne sahiptirler. Bu nedenle, kitaplar kaybolmadığına ve hiçbir zaman Kutsal Kitap’a ait olmadıklarına göre, Kutsal Kitap’ın geçerliliği konusunda da bir şey ifade etmezler.

[1] Achtemeier, Paul J., Harper’s Bible Dictionary, San Francisco: Harper and Row, Publishers, 1985.